Lebenstein Jan

Urodził się w 1930 roku w Brześciu Litewskim, zmarł w roku 1999 w Krakowie. Po ukończeniu warszawskiego Liceum Sztuk Plastycznych rozpoczął w 1948 studia w stołecznej Akademii Sztuk Pięknych, najpierw pod kierunkiem Kazimierza Tomorowicza, a następnie Eugeniusza Eibischa i Artura Nachta-Samborskiego. Studia ukończył w 1954 r., w tym samym roku zadebiutował na wystawie Okręgu Warszawskiego ZPAP. Wtedy też związany był z eksperymentalnym Teatrem na Tarczyńskiej (później: Teatr Osobny) Mirona Białoszewskiego; tam urządził swą pierwszą indywidualną wystawę. W 1957 był po raz pierwszy w Paryżu, gdzie zaprzyjaźnił się ze związanymi z paryską “Kulturą” Konstantym Jeleńskim, Zygmuntem Hertzem i Czesławem Miłoszem. Przełomowym w artystycznej karierze Lebensteina okazał się rok 1959, gdy artysta otrzymał Grand Prix pierwszego paryskiego Biennale Młodych. Osiadł wtedy na stałe nad Sekwaną, skąd odbył pierwsze podróże do Włoch. W 1962 artysta wyjechał wraz ze swoimi dziełami na wystawy do Stanów Zjednoczonych.  Galerie Chalette w Nowym Jorku, urządziła  pierwsze w USA indywidualne ekspozycje artysty. W 1976 roku  otrzymał nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego. Na zaproszenie Zdzisława Kępińskiego artysta przyjechał w 1964 do Polski, aby prowadzić wykłady w poznańskiej PWSSP. W 1987 przyznano mu w Warszawie nagrodę im. Jana Cybisa. Lebenstein miał blisko 70 wystaw indywidualnych; do najważniejszych należy zaliczyć ekspozycje krajowe: w Warszawie (1956, 1958, 1984, 1986, 1988, 1992), we Wrocławiu (1973 i 1977), w Lublinie (1988), Krakowie (1977, 1990,) oraz zagraniczne: w Paryżu (1959, 1961, 1964, 1968, 1970, 1974, 1975, 1985, 1990), w Nowym Jorku (1962, 1972, 1975), w Ithace, NY (1962), Chicago (1973, 1999), oraz m.in. w Mediolanie, Rzymie, Turynie, Amsterdamie, Brukseli, Antwerpii, Berlinie, Kopenhadze, Oslo. Brał udział w bardzo licznych wystawach zbiorowych, oprócz paryskiego Biennale Młodych, były to m.in. Biennale Młodego Malarstwa w Brukseli (1957), Dokumenta II w Kassel (1959), Biennale Sztuki w Sao Paulo (1959), Międzynarodowe Wystawy Sztuki w Pittsburghu (1961, 1964, 1967), La Figure Humaine w Paryżu (1967), Międzynarodowe Wystawy Rysunku w Rijece (1968, 1970, 1974) oraz liczne zbiorowe zagraniczne ekspozycje polskiej sztuki – od Brukseli do Tokio. W Polsce pokazywał swe prace m.in. w warszawskim Arsenale (1955) i na dwóch kolejnych wystawach sztuki współczesnej w Warszawie (1957, 1958), na ekspozycjach ZPAP oraz Zimowych Wystawach Plastyki w Radomiu (1953, 1956, 1958).